Linie: Turkish Airlines
Lot: TK52
Trasa: IST – NRT
Samolot: A330-300
Klasa: Y (ekonomiczna)
Czas planowy: 01.20-19.10
To był jeden z tych dni, kiedy na komunikatorze pojawiają się informacje o niesamowitych promocjach lotniczych. Tym razem przelot z Warszawy do Tokio przez Stambuł liniami Turkish Airlines. Klasa ekonomiczna w cenie około 1000 zł w obie strony. Żal byłoby nie skorzystać. Po pierwsze dlatego, że zawsze marzyliśmy o wakacjach w Japonii, a po drugie dlatego, że cena biletu wydała werdykt “KUPUJ”. Jeszcze chwila dyskusji z rodziną, wybór terminu i po chwili mogliśmy rozpocząć planowanie urlopu w Kraju Kwitnącej Wiśni.
Ze Stambułu na jedno z tokijskich lotnisk – Tokio Narita – startujemy po północy, a lot wykonywany jest Airbusem 330-300. Kto choć raz leciał przez lotnisko Ataturk w Stambule ten wie, że panuje nam chaos. Tak było i tym razem. Nawet nie wiedzieliśmy kiedy zaczął się boarding, nie wspominając o wcześniejszej zmianie gate’u. Nasz samolot stał na stanowisku oddalonym od terminala więc podstawiono 4 autobusy, które dowiozły do niego pasażerów.
Układ siedzeń w A330-300 w klasie ekonomicznej to 2-4-2, przy czym 5 ostatnich środkowych rzędów ma 3 miejsca zamiast 4. Ponieważ lecieliśmy większą grupą zarezerwowaliśmy miejsca w podwójnych i poczwórnych rzędach. Siedzenia w klasie ekonomicznej Turkish Airlines są w miarę wygodne, kąt odchylenia jest spory ale to powoduje, że przy w pełni odchylonym fotelu blokujemy osobę siedzącą za nami. Podłokietniki podnoszą się do pozycji pionowej, a w poprzedzającym fotelu jest zainstalowany podnóżek do stóp, którego wysokość można regulować. Minusem jest to, że pod niektórymi fotelami znajdują się skrzynki IFE, które zabierają cenną powierzchnię oraz w ostatnich kilku rzędach są mniejsze odstępy między poprzedzającymi fotelami, co powoduje, że osoby wysokie mogą mieć ograniczone miejsce na nogi. W panelu nad fotelami znajdowało się indywidualne oświetlenie, brak było jednak nawiewów.
Boarding zakończył się, jak to w przypadku lotów długodystansowych bywa, po planowym czasie startu. W trakcie kołowania do progu pasa szef pokładu przedstawił załogę, która jak się okazało, mówiła w 6 językach. Z kolei wszystkie komunikaty były podawane w 3 językach: po turecku, angielsku i japońsku.
Po starcie i osiągnięciu wysokości przelotowej załoga rozpoczęła serwis. Na początku otrzymaliśmy gorące ręczniczki do odświeżenia rąk oraz kosmetyczki “Chopard” z podstawowymi akcesoriami: kapciami, skarpetami uciskowymi, przepaską na oczy, zestawem do mycia zębów, zatyczkami do uszu i balsamem do ust. Podane zostało również turkish delight a wraz z nim menu. Na tym rejsie zaplanowane są dwa ciepłe posiłki.
Pierwszy posiłek serwowano mniej więcej godzinę po starcie. Do wyboru była wołowina lub makaron. Dodatkowo przystawka i deser a także napoje – w tym nasz ulubiony świeżo wyciskany sok pomarańczowy oraz przepyszna domowa lemoniada, którą moglibyśmy pić litrami. Dla dzieci przewidziane były napoje czekoladowe.
W tym miejscu musimy wspomnieć również o niezwykle miłym akcencie w trakcie naszej podróży. Turkish Airlines jako jedna z niewielu lini lotniczych świadczy nieodpłatnie dodatkową usługę dla pasażerów, członków programu Miles & Smiles, którzy obchodzą urodziny bądź rocznicę ślubu w trakcie podróży. Niespodzianką jest tort, który jest podawany w trakcie lotu, a który można zamówić dzwoniąc na infolinię przewoźnika. I tak, ponieważ razem z nami podróżowało małżeństwo z kilkuletnim stażem, otrzymali oni pyszny tort w trakcie rejsu. Był on profesjonalnie zapakowany i przyniesiony przez załogę zaskoczonym małżonkom przed pierwszym posiłkiem. Oczywiście zjedliśmy całe ciasto i trzeba oddać cukiernikowi co jego – tort był pyszny.
Dwie godziny po starcie serwis dobiegł końca. Załoga rozniosła jeszcze pasażerom wodę mineralną w butelkach oraz ponownie soki i napoje alkoholowe. Chwilę po tym wygaszono światła w kabinie, na znak “ciszy nocnej”. W związku z licznymi turbulencjami przez większość lotu włączony był sygnał “zapiąć pasy”, a załoga sprawdzała, czy pasażerowie się do tego stosują.
Turkish Airlines oferuje pokładowy system rozrywki (czyli IFE) a w nim kilka nowości i sporo hitów poprzednich sezonów. Poza filmami w IFE były też seriale, show TV, muzyka, sport a także gratka dla miłośników lotnictwa czyli kamery umieszczone na kadłubie samolotu. Można korzystać z własnych słuchawek jeśli mają wtyk typu jack.
W trakcie trwania lotu można korzystać z pokładowego systemu wifi. Dla pasażerów klasy biznes oraz posiadaczy statusu Elite/Elite Plus w programie Miles & Smiles internet na pokładzie jest bezpłatny.
Drugi posiłek podano około dwie godziny przed lądowaniem. W Japonii był to już czas na kolację. Otrzymaliśmy jako danie główne filet z kurczaka lub makaron, tradycyjnie w towarzystwie przystawki i deseru oraz napojów zimnych i gorących.
Poza turbulencjami lot minął zaskakująco dobrze – ostatecznie dość wygodnie się spało, jedzenie było jak na samolotowe nad wyraz smaczne, załoga dbała, aby pasażerowie się nawadniali a toalety były bardzo czyste aż do samego końca rejsu.
Praktycznie niezauważalne i bardzo delikatne lądowanie na lotnisku Tokio Narita zwieńczyło ten jedenastogodzinny rejs. Witamy w Japonii!
